بهترین احساس اینه که به عشقت بگی دوست دارم اونم سرشو بندازه پایینو بگه من بیش تر...

 شايد سال ها بعد بي تفاوت از كنار هم بگذريد...
و تو آهسته زير لب بگويي چقدر آن غريبه شبيه خاطراتم بود...
 

 حرفام رو ميشنوي، از لابه لاي شعر، اينجوري بهتره

                             اما بدون هنوز، شبهام بدون اشك، محال بگذره

                                                     بودي كنار من، اما چه سوت و كور، من بودم و خودم

با اين همه ولي، از گوشه گيري هات، خسته نمي شدم

                        تو با خودم كه هيچ، با سايه منم، حرفي نمي زدي

                                                    با اين همه ولي، به شب نشيني، دلم خوش اومدي

 از چي برات بگم، وقتي نگفتنهام، با من اجين شده

                           حس ميكنم دلم، غمگينترين دل روي زمين شده

                                                      روزها كه مي گذرند اما محاله كه حسم عوض بشه

آخه هر شب يه ذره شعر، روح خرابم رو سمت تو ميكشه

                 امشب قراره كه با خاطرات تو، بازم بشينمو، باز درد و دل كنم

                                                       با كاغذهاي شعر، صبح و ببينم و غرق خودم بشم

با قطره هاي اشك، رو كاغذهاي خيس، اين بيت آخره اما هميشه شعر، پايان قصه نيست ...  

 من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است
میرم شاید فراموشت کنم
میروم
از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش
گر چه تو تنها تر از ما میروی
آرزو دارم ولی عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را...