فاصله ها دروغ هستند...من تو را از دور احساس میکنم...

 چشمهای تــو ، یک مرضِ مسری دارند

هربار نگاه می کنم …

تب می کند ، وجودم...

 چه گذشته مضخرفی!
چه حاله مسخره ایی!
چه اینده ناخوش ایندی!
این است یک زندگی شیرین؟؟؟ 

 نفس نمی کشــــــــد هــــــــوا

قـــــــــدم نمی زند زمیـــــــن

سکـــــــــوت میکنـــــد غزل

بــــــــدون تـــــو یعنی همین ... 

 بهترین احساس اینه که به عشقت بگی دوست دارم اونم سرشو بندازه پایینو بگه من بیش تر...

 آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

بی وفا، بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا ؟

عمر ما ار مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا ؟

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا ؟

وه که با این عمر های کوته بی اعتبار
این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا ؟

آسمان چون جمع مشتاقان ، پریشان می کند
درشگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا ؟

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا ؟

بی مونس و تنها چرا ؟
تنها چرا ؟ حالا چرا

 سیگار یه درس خوب بهم داد...به پای کسی بسوز که نفسش رو خرجت کنه...

 خرابم...

خراب به اندازه همان قاضی که متهم اعدامی اش...

رفیقش بود...

خوش به حال سیندرلا

لنگه کفشش را جا گذاشت

یه لشکر آدم به دنبالش گشتن

ما دلــــمان را جا میگذاریم

هیچکس از مــــا سراغی نمیگیرد

 روزگـــــار ...

مــگر نمی بینے سیاهپوش آرزوهایـــم هستم‎ …!

 شايد سال ها بعد بي تفاوت از كنار هم بگذريد...
و تو آهسته زير لب بگويي چقدر آن غريبه شبيه خاطراتم بود...
 

 حرفام رو ميشنوي، از لابه لاي شعر، اينجوري بهتره

                             اما بدون هنوز، شبهام بدون اشك، محال بگذره

                                                     بودي كنار من، اما چه سوت و كور، من بودم و خودم

با اين همه ولي، از گوشه گيري هات، خسته نمي شدم

                        تو با خودم كه هيچ، با سايه منم، حرفي نمي زدي

                                                    با اين همه ولي، به شب نشيني، دلم خوش اومدي

 از چي برات بگم، وقتي نگفتنهام، با من اجين شده

                           حس ميكنم دلم، غمگينترين دل روي زمين شده

                                                      روزها كه مي گذرند اما محاله كه حسم عوض بشه

آخه هر شب يه ذره شعر، روح خرابم رو سمت تو ميكشه

                 امشب قراره كه با خاطرات تو، بازم بشينمو، باز درد و دل كنم

                                                       با كاغذهاي شعر، صبح و ببينم و غرق خودم بشم

با قطره هاي اشك، رو كاغذهاي خيس، اين بيت آخره اما هميشه شعر، پايان قصه نيست ...  

ای کاش که من پیر شوم در بغلت
با دست تو زنجیر شوم در بغلت
پرواز پر از حس رهاییست ولی...
ای کاش زمین گیر شوم در بغلت

 مواظب خودت باش...!!

یک تار  موی تو

شاهرگ من است...!!

 خاطره ها را بدون اشك مـــرور كردن...

هـــی لعنتــــــی....

اون طوریــم كه تـــو فكــر میكنـــی نیســـت...

شایــد عاشقـــت بودم یه روزی....

ولــی ببیــن بــی تـــو، هــم زنــده ام...

هــم زنــدگی میكنـــم...

فقط گاهــی در ایــن میــان.......

یــادتــــــــ.........

زهـــر میكنــد به كامــم زندگــی را ...

همیـــــــــن...
.
.
.
.
.
من فــرامــوش نكـــرده ام...

 می نویسم که تو بخوانى، اما حیف !

دیگران عاشقانه هاى مرا می خوانند و یاد عشق خودشان می افتند !
و تو… حتى نگاه هم نمی کنى …!
 

خیلی سخته دلت هوای یه نفر رو بکنه
ولی نتونی بگی
خیلی سخته دلت بخواد صداش رو بشنوی

ولی نتونی زنگ بزنی.

 دیگه از مهربونیهات از این حس تو دلسردم

درسته پیشمی اما تورو یک عمره گم کردم
اگر رفتی نیار بادت چه قولایی به من دادی
به فکر من نباش اصلا برو عشقم تو ازادی

همیشه بدرقه ات بودن همین چشمای مرطوبم
برو هر جا بدون من تو خشو باشی منم خوبم
فقط میری یه کاری کن که انگار از خدامونه
یه کاری کن گن مردم که تقصیر دوتامونه

اگر گفتن فلانی کو جواب مردمو داری
بگو رفتن سفر اصلا بازم کن ابروداری
خودم تو خودم حیرونم که من چه طاقتی دارم
دوباره من نمیدونم باهات چه نسبتی دارم

نه میتونم بگم حبسی نه میزارم رها باشی
نه با من فکرت ارومه نه میتونی جدا باشی
بهم خوبی نکن شاید بیفتی از سرم ساده
داره میگیرتت تو رو ازمن
همونی که تورو به من داده

چقدر باید بمونم تا بشه عشقت فراموشم
لباسم عطر تو میده دیگه حیفه نمیپوشم

واسم عادت شده عشقت
دلیل بودن باشه
میخوام باز بعد هر دعوا گناهت گردنم باشه
دلم لک میزنه واست
زمانی که ازم دوری
ولی در خاطرم هستی
دیگه اینجاشو مجبوری
اگر حرف حرف من باشه
هنوزم مرد و مغرورم
ولی میرم تو خوش باشی
منم اینجاشو مجبورم

 من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است
میرم شاید فراموشت کنم
میروم
از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش
گر چه تو تنها تر از ما میروی
آرزو دارم ولی عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را...

 غمگينم...

همانند مرد هزار چهره كه ميگفت:

نميدونم چرا هي تو زندگيم نميشه...

 یـــکی از همیـــــــن روزهــــــــــا

برایـــــــــم اشــــــــک می ریــــــــزد!!

 زمین به مرد بودنت نیاز داره …

مرد باش . مردونه حرف بزن . مردونه بخند . مردونه عشق بورز …
مردونه گریه کن ، مردونه ببخش ….
مرد باش ، نه فقط باجسمت ، بانگاهت ، با احساست ، با آغوشت …
مردباش و هیچوقت نامردی نکن
مخصوصا برای کسی که به مردونگیت تکیه کرده و باورت کرده مرد باش...